Gisteren heeft mieke een Golden Lifetime Award in ontvangst mogen nemen in Aarschot!
Toespraak Michel Follet:
Toen ik 14 was in 1974 wou ik nog astronaut, pastoor of kermisexploitant worden. Mieke charmeerde in datzelfde jaar Nederland en Vlaanderen met “Een kind zonder moeder” en wist al 6 jaar dat ze maar één ding wou: zingen. Artiest worden. Daar stond een Kempens meisje in Avro’s Toppop te zingen tussen glamrockers en aankomend discotalent. Op aanraden van haar ontdekker Pierre Kartner met een iets hardere ‘g’ dan wij gewend waren. En dus dachten we lange tijd dat Mieke een Hollandse freule was. Het heeft schandalig lang geduurd vooraleer we doorhadden en erkenden dat Mieke gewoon een meisje van bij ons met héél veel talent was.
Een meisje waarmee je kon thuiskomen. Als ik in 74 met Suzi Quatro of Bonnie St. Claire thuis had aangebeld, kon ik meteen mijn koffers pakken. Nederland is Mieke al die tijd blijven koesteren: dat is te merken aan de belangstelling vanavond van radio & televisie. Onze Noorderburen hebben al jaren geleden weer de kaart van het onbezorgde, populaire, ja zelfs volkse Nederlandstalige lied getrokken en hebben daar geen gêne over. Wij lijken daar nog altijd moeite mee te hebben. Het hitpalmares van Mieke in Nederland liegt er dan ook niet om: in het top 40 hitdossier, een lijvig boek met cijfers & feiten, neemt Mieke een halve pagina in beslag, evenveel als Conny Vandenbos en Rob de Nijs. Dat zegt genoeg.
Gelukkig hebben we Mieke ook naar waarde geschat, met de nodige vertraging. Mieke horen zingen, dat is de zon voelen opkomen, de warmte van de eerste zonnestralen bij een lentedag als vandaag. Zoveel vrolijkheid en levenslust in een uniek stemtimbre.
Een stem die wonderlijk intact is gebleven, meer nog, die zelfs zongerijpter klinkt dan vroeger. Mieke wordt sinds jaar en dag gelinkt aan het levenslied en dat heeft ze nooit verloochend. Meer nog: ze is de perfecte vertolker van liedjes waar drama en tragiek op de loer liggen. In haar stem klinkt betrokkenheid, bezorgdheid, maar ook hoop. Daardoor wordt een liedje over een intriest onderwerp dankzij Mieke een eerlijke, doorleefde meezinger.
Mieke verwoordt gevoelens die iedereen kent en zet ze op muziek. En zo op gepaste moment komt er een beetje gruis op die mooie stem van haar, waardoor u het weet: Mieke meent het. Ze deelt haar levenservaring via haar liedjes, haar teksten, haar muziek.
Mieke heeft ook die kleine, subtiele snik in de keel, die haar tot in Amerika tot een gevierde countryzangeres zou gemaakt hebben.
Niet verwonderlijk dat ze zich over de liedjes van Dolly Parton boog, zonder haar idool te imiteren. En dat is een kunst: Mieke blijft altijd Mieke in wat ze zingt.
Mieke is een zangeres dicht bij de mensen, het meisje naast de deur, die voor iedereen een vriendelijke woord over heeft. Ik herinner me opnames in hartje Antwerpen aan het Steen. Tijdens de opnames was Mieke gefocust tot en met, maar zodra de camera stopte, was ze aan het babbelen en schateren met voorbijgangers. Ze hielp zelfs – en dat is Mieke ongetwijfeld vergeten, ik niet – een horde Japanse toeristen met het trekken van een groepsfoto.
Mieke is een gezelschapsmens. En dat verklaart wellicht ook haar vele opnames met anderen. Ze is een gedroomde duetzangeres, omdat haar stem bij zoveel andere timbres past. U moet daar maar eens op letten. Op een recent album zingt Mieke met Liliane Saint-Pierre, met Bart Kaëll en met Voice Male, en telkens vallen die puzzelstukken perfect in elkaar. Mieke geeft haar zangpartners keer op keer de ruimte. Zij legt er dat laagje overheen dat een liedje nog meer doet ademen.
En dan zijn er die mooie samenwerkingen uit het verleden met Micha Marah, Dennie Christian, Freddy Breck en Vader Abraham. De jongste jaren zingt Mieke geregeld liedjes met Luc Van Meeuwen, en dat levert ook een aanstekelijke combinatie op. U hoort het plezier, de gezelligheid er zo doorheen. Het moet niet altijd grote kunst zijn, maar het is een kunst om mooie meezingers oprecht en met liefde voor het vak te brengen. Luc Van Meeuwen, die sinds hij zijn snor afschoor, er iets minder uitziet als een jonge dubbelganger van Hugo van Nicole & Hugo (dat terzijde).
Mieke stelt zich altijd ten dienste van de muziek. Wat telt is het eindresultaat.
Stem & muziek vermengen zich met elkaar: de stem als muziekinstrument. Daardoor weet je dat Mieke een rasechte zangeres is, een vakvrouw bij wie een lied altijd in veilige handen is. Eerlijk: ik ben al jaren dol op die stem vol tinten van Mieke. De elegantie waarmee ze een accentje mooi in een zin tot haar recht laat komen. De souplesse waarmee ze toonladders naar haar hand zet. De manier waarop ze een lied optilt naar een finale. Ik denk dat Mieke een gedroomde festivalzangeres is, die foutloos zingt ook onder zware druk. Deze Golden Life Time Award zit gekneld tussen de 2 halve finales van het songfestival en voor mij krijgt dit gebeuren alleen maar zijn geloofwaardigheid terug als er een live orkest aan de voeten van de artiest ligt en als de videowall op ‘af’ staat.
Mieke, net als onze andere gehuldigden Samantha & Yasmine heb jij geen achternaam nodig. Dat maakt het zelfs extra handig: zo kunnen we jouw naam extra groot beitelen op het plaatje onze award. En dat verdien je ten volle. De Golden Life Time Award 2016 hoort helemaal toe aan Mieke. Van harte!